In mijn toespraak tijdens de nieuwjaarsreceptie bij de PvdA Brummen-Eerbeek heb ik o.a. gesproken over het thema vluchtelingen. Ik heb het dan over mensen die gevlucht zijn uit hun vaderland en hier in Nederland een verblijfsstatus hebben gekregen. Dit is een thema dat mij om een aantal redenen persoonlijk raakt.
Als emigrantenkind (mijn ouders zijn vroeger geëmigreerd naar Canada en weer geremigreerd naar Nederland) luister ik anders naar de term “gelukszoekers” die soms in het debat naar voren komt. Vluchtelingen worden soms aangeduid als “gelukszoekers”, omdat ze helemaal hier naar Nederland komen. In Turkije of in Griekenland waren ze toch ook al veilig? Waarom komen ze dan helemaal hier naartoe? Gelukszoekers, dat waren mijn ouders ook. En al die andere Nederlanders die in de jaren ’50 naar Canada en Australië zijn gegaan. Is daar iets mis mee? Is ieder mens in zijn leven niet gewoon op zoek naar geluk?
In navolging van mijn ouders ben ik, toen ik hier als 22-jarige geen werk kon krijgen, op reis gegaan. Ik ben bijvoorbeeld tien maanden naar Pakistan, India en Nepal gegaan. In Karachi (Pakistan) heb ik drie maanden gewerkt in een tehuis voor kinderen met een verstandelijke beperking. Ik heb daar veel gezien en geleerd, cultuur opgesnoven. Soms heel leuk, soms minder leuk. Want er zijn nu eenmaal grote verschillen tussen de westerse en de oosterse cultuur.
Als socialisten hebben wij een lijflied: “de internationale”. Daarmee geven we uiting aan een gevoel van internationale solidariteit en daarom zijn vluchtelingen bij ons van harte welkom. Maar als we vluchtelingen hier op een goede manier welkom willen heten dan zullen we, in het belang van die vluchtelingen, goed moeten luisteren naar de mensen die tegen de komst van diezelfde vluchtelingen zijn.
Sommige mensen hier zijn bang dat de komst van vluchtelingen ten koste zal gaan van hun huisvesting en hun werk. Of voor een botsing tussen verschillende culturen. Dat kunnen we niet afdoen als onzin, of als a-sociaal. Daar zullen we goed naar moeten luisteren en een goed antwoord op moeten geven. Als we dat niet doen, dan zal die groep mensen zich niet gehoord en niet begrepen voelen. De verhoudingen zullen zich gaan verharden en dat is precies níet het klimaat waarin wij vluchtelingen willen opnemen in onze Brummense samenleving.
Ik denk dus dat wij met open ogen en oren de discussie moeten voeren, met respect voor elkaars standpunten. En dat we tegelijkertijd eerlijk zijn over de feiten en over welke kant we op willen.
Bij de jaarwisseling kijk je terug naar het oude jaar en blik je vooruit naar het nieuwe jaar. Dat zullen vluchtelingen ook doen. Het afgelopen jaar, 2015, was voor hen een jaar van oorlog en ellende, waarin ze veel verschrikkelijke dingen hebben gezien en meegemaakt. Waarin ze in een asielprocedure hebben gezeten en uiteindelijk een verblijfsstatus hebben gekregen. Hoe zal 2016 worden? Dat hebben wij voor een deel in de hand. Ik ga het komende jaar mijn best doen om vluchtelingen een goed en veilig thuis in de gemeente Brummen te bieden. Als u dat allemaal ook doet, dan moet het lukken!
