Muus Groot, oud-raadslid van de PvdA Brummen is de Eerbeekse papierindustrie nog niet vergeten. Hij ziet dat de maakindustrie weer een belangrijkere plaats gaat innemen. In zijn column op de site van de PvdA Gelderland besteedt hij daar aandacht aan.
Meer empathie, minder riedels.
“Werk, werk, werk”, bedachten de vier kandidaten eensgezind als hun missie tijdens de lijsttrekkersdebatten van PvdA Gelderland in het najaar. Hoewel hun opdracht luidde: ‘ontdek de verschillen’ hadden de ongeveer 150 unieke debatbezoekers toch een welwillend applaus over voor het vertoonde partijconformisme.
Mijn eigen W’s zijn ‘wijken, wonen, werken’. Dat zit iets dichter bij de regie over de ruimte, de kerntaak van de provincie. Ik ben trots op de ‘robuuste investeringsimpuls’ van provinciale staten, die voor duizenden mensen werk oplevert aan woningisolatie, wijkverbetering en restauratie van erfgoed.
Voor werk, werk, werk, is industrie, industrie, industrie onmisbaar. Jarenlang werden de maakindustrie, het ambacht en de bouw uit het publieke debat verdrongen door de diensteneconomie. Maar nu beleven ze een renaissance. Naast de topsectoren en de ‘valley’s’ zijn het de liefdesbaby’s van het provinciebeleid.
Half december bezocht ik in Nijkerk de gewestelijke ledenvergadering van de PvdA over de vaststelling van het verkiezingsprogramma voor het Waterschap Vallei en Veluwe. Met ontwerpteksten als: “De meeste vervuiling wordt veroorzaakt door industrieën […] die onzorgvuldig met het milieu omgaan.” En: “De PvdA vindt dat de agrarische sector en industrie volgens het principe ‘de vervuiler betaalt’ gedwongen moeten worden verantwoordelijkheid te nemen”.
Ik
vraag mij af hoe onze kiezers in de papierfabrieken van Eerbeek dit zouden lezen. Zouden ze vloeken? Hun bedrijven spannen zich in om aan de milieuvoorschriften te voldoen en ze investeren in zuiveringstechnologie. De vervuiler betaalt.
Uit mijn FNV-periode is mij bijgebleven dat de activistische vakbondsleden, hoe kritisch ook over de arbeidsverhoudingen, een zorgplicht voelen voor de continuïteit van hun bedrijf. En ze geven om het milieu maar ze willen niet aangesproken worden met gemakzuchtige groene teksten.
Het verkiezingsmanifest van Vallei en Veluwe is inmiddels aangepast. De industriearbeiders zullen geen kwetsende zinnetjes aantreffen. Maar hoeveel van die achteloze zinnetjes zijn al eerder ontsnapt? Over de zorg bijvoorbeeld? En wat heeft het teweeg heeft gebracht in de polls?
Mijn campagneadvies luidt: meer empathie, minder riedels.
Muus Groot
